Rivaille x Eren rozdział 3 *nowość

- Gdzie ja jestem? - wyszeptał Eren. Spojrzał na swoją dłoń w której miał wenflon. Po sekundzie do sali weszła pielęgniarka.

 - Dzień dobry Panie Yeager. - powiedziała, uśmiechając się.

Chłopak zmarszczył brwi i podniósł się odrobinę na łokciach.

 - Proszę nie ruszać się za bardzo. - kobieta podeszła do łóżka chłopaka.

- Dlaczego jestem w szpitalu?

Nie miał pojęcia co takiego wydarzyło się, że tutaj trafił. Czuł tylko okropny, rozlewający się po całym ciele ból. Pielęgniarka poprawiła poduszkę pod jego plecami i spojrzała na niego.

 - Miał Pan dużo szczęścia. Został Pan pobity i należy teraz dużo odpoczywać. - odparła z troską w głosie.

-Pobity? Kto mi to zrobił... - szepnął do siebie, zaciskając dłonie na prześcieradle.

Kobieta miała właśnie wychodzić, kiedy Eren znów usłyszał jej głos.    

-Pewien mężczyzna kazał to Panu przekazać. - oznajmiła, podając chłopakowi kopertę.

Chłopak otworzył powoli kopertę i wyjął z niej kartkę. Papier był specyficzny w dotyku. Delikatnie śliski... 

 - "Wracaj do zdrowia." - przeczytał na głos. 

- To wszystko? - zdziwił się oglądając kartkę z każdej strony. 

Wydało mu się to bardzo dziwne, przysunął kartkę bliżej twarzy i do jego nozdrzy wdarł się ten zapach. Nie umiał go określi, ale był bardzo przyjemny. 

**

- Zrobiłeś to specjalnie? - zapytał blond włosy mężczyzna przyglądając się skupionemu na treningu Levi'emu.

Czarnowłosy zignorował go i nie przestawał uderzać w drewnianego manekina. 

Ów mężczyzna na imię miał Erwin i był jednym z niewielu osób, które utrzymywały  z  nim jakikolwiek kontakt.

- Wiesz jak następnym razem będziesz wypełniać jakąś ankietę wskaż, że ignorancja jest twoją największą zaletą. - dodał złośliwie

Rivaille wziął głęboki oddech i zaprzestał wykonywać jakiekolwiek czynności.

- Czego ode mnie chcesz? - zapytał zirytowany, ocierając nadgarstkiem kropelki potu ściekające z czoła.

Blondyn uśmiechnął się szeroko. 

- Jestem ciekaw dlaczego uratowałeś tego smarkacza. 

Levi spojrzał na niego beznamiętnym wzrokiem. 

- A co tobie do tego? 

- Ot taka ciekawość. Nic wielkiego. - odparł 

Rivaille uderzył z całej siły w manekin, a on o mały włos nie wylądował na ziemi.

- Uznałem, że może być potrzebny. 

Erwin podniósł jedną brew w górę. 

- Tobie czy nam? - zapytał 

Bardzo lubił droczyć się z Kapralem. Wiedział, że granica jest bardzo cienka.

Kapral nie odpowiedział na jego pytanie więc blondyn zadał następne. 

- Słyszałem, że nieźle go urządziłeś. Trafił na ostry dyżur z licznymi obrażeniami. - blondyn specjalnie dokuczał mu w ten sposób. Chciał dowiedzieć się dlaczego Levi dał chłopakowi taryfę ulgową. 

Jeszcze nigdy nie zdarzyło się tak aby ktoś wyszedł żywy z takiej sytuacji. Levi zawsze bił tak żeby zabić, a na pewno nie darowałby mu życia z nudów.

- Nie obchodzi mnie to. - odparł a granica jego cierpliwości bardzo szybko się ścierała.

- Słyszałem, że już się obudził i Hanji chce go przesłuchać jeszcze raz. Uparte babsko. 

I wtedy cierpliwość czarnowłosego całkowicie się wyczerpała. Erwin miał szczęście, że Kapral nie miał w dłoniach czegoś ostrego, ale ku zaskoczeniu blondyna po prostu odszedł.

- Co za dziwny człowiek... - mruknął Erwin

Rivaille zawsze był taki. Wstrzymywał się z okazywaniem uczuć. Tylko raz tak nie było.

W gimnazjum poznał osobę, w której się zakochał, ale jego uczucia zostały odrzucone. Zmiażdżone. Potem postanowił odseparować się od okazywania czegokolwiek oprócz zimnego dystansu.

Nigdy nie miał przyjaciół. Trudno ich znaleźć z takim charakterem...

Czarnowłosy wpadł bez pukania do gabinetu Hanji. Kobieta siedziała za biurkiem czytając jakąś książkę. Swój wzrok przeniosła na stojącego przed nią Kaprala.

- Aleś ty kulturalny. - prychnęła ironicznie spoglądając na wyraz jego twarzy. A raczej jego brak, ponieważ rzadko kiedy można było coś na niej ujrzeć.

- Dowiedziałem się, że planujesz znów przesłuchać tego smarkacza.

Hanji uśmiechnęła się delikatnie.

- A co... martwisz się o niego? - zapytała złośliwie

Kapral zmarszczył gniewnie brwi.

- Nie twój zasrany interes. - syknął podchodząc do niej. Dziewczyna cofnęła się o kilka kroków.

- Dostałam rozkaz z góry, że mam kontynuować przesłuchanie kiedy tylko się obudzi. - oznajmiła drżącym głosem.

- Nie obchodzą mnie żadne rozkazy z góry. To ja zadecyduję co z nim zrobię. - odparł lodowatym głosem.

Kobieta zaśmiała się cicho. 

- Chcesz się im sprzeciwić? Wiesz dobrze, że wtedy będą musieli cie zlikwidować. - jej głos spoważniał.

- Już kiedyś mieli to zrobić. Niech próbują drugi raz. - odpowiedział oschle odchodząc od niej. 

Nacisnął klamkę drzwi kiedy znów usłyszał jej głos.

- Niech ci będzie. Zrób z nim co chcesz.