Rozdzial VI

Rozdział  VI

Leżałem na łóżku  obok śpiącego kapitana. W pokoju było duszno,  w powietrzu unosił się jego zapach, który na moje zmysły działał jak narkotyk. Usłyszałem syreny alarmowe i jak oparzony zerwałem się z łóżka biegnąć w stronę okna.

Wyjrzałem przez nie a moim oczom ukazał się obraz uciekających z domu cywili.

Wyglądali jakby zaraz  mieli umrzeć ze strachu . 

Spojrzałem na Rivailla. Mruknął coś pod nosem, przewracając się w rozkopanej pościeli.

Za chwilę  hałas zaczął być coraz głośniejszy, przez co kapitan obudził się.

- Co ty wyprawiasz.. – jęknął otwierając powoli oczy.

- Syreny… coś strasznego musiało się wydarzyć! – krzyknąłem 

Rivaille westchnął głęboko, owijając swoje biodra  śnieżno-białym prześcieradłem. Serce biło mi ze strachu jak oszalałe. Bałem się, że wyskoczy mi z piersi.

- Musimy natychmiast zobaczyć co tam się dzieje.  – wyszeptałem przerażonym głosem.

- To pewnie nic wielkiego. – odparł spokojnie.

Nie uspokoiły mnie  te słowa. Co chwila przenosiłem wzrok z kapitana na okolicę.

Ubrał swój mundur i wyszedł ze mną na zewnątrz.

Część miasta zajął ogień. Ludzie z krzykiem ginęli w płomieniach. 

Ogarnął mnie paraliżujący moje ciało strach.

- Mikasa! Armin! – krzyczałem ile sił w płucach, czując jak gardło pali mnie żywym ogniem.

„Nie mogę ich stracić.. Nie w taki sposób.. „

Rivaille spojrzał na  mnie zirytowany.

- Przestań się wydzierać, to nic nie da. Nie usłyszą cię w tym hałasie.

Omiótł wzrokiem całą okolicę, trwając w milczeniu. 

Nie było żadnych tytanów, nie miałem pojęcia co się w ogóle dzieje. Stałem zdezorientowany w środku tego piekła.

Nagle za swoimi plecami usłyszałem klaskanie, odwróciłem się i zobaczyłem jakiegoś nieznanego mi mężczyznę.

Rivaille zmarszczył gniewnie brwi. Wyglądał jakby go znał.

Niebiesko-włosy, wysoki mężczyzna o  wyjątkowo dziwnej urodzie stał przed nami uśmiechając się  delikatnie. 

- Kim jesteś? – warknąłem zaciskając dłonie w pięści. 

Nie usłyszałem z jego strony odzewu, obydwoje stali w ciszy przyglądają c  się sobie.

- Odpowiadaj draniu! 

Mężczyzna cmoknął, podchodząc do kapitana na odległość dwóch metrów.

- Uspokój tego urwisa, albo sam to zrobię. – powiedział lukrowym głosem.

Rivaille spojrzał na mnie szybko.

- Ucisz się , Eren. – szepnął do mnie.

On podniósł prawą brew do góry, i teraz stał przede mną.

- Eren.. – powiedział cicho.. – To ty jesteś tym człowiekiem mutantem? – zapytał, a ja czułem jak złość się we mnie piętrzy i szuka drogi ucieczki.

- To sprawa między nami, Ritsu. – powiedział nagle Rivaille, spoglądając na mnie kątem oka.

Ristu? Kim on właściwie jest? Skąd tak naprawdę  się znają? – te pytania ciągle krążyły w mojej głowie nie dając mi spokoju. 

- Mam dla ciebie pewną propozycję, nie do odrzucenia. – zaczął dotykając mojej twarzy. 

- Ale to  później .. teraz pójdziecie z nami. – dodał zabierając rękę z mojego policzka.

Zza jego pleców wyłoniło się jeszcze sześć  odzianych w maski ludzi.

Jedna z nich była kobietą, odsłoniła delikatnie czarny materiał a ja przez ułamek sekundy widziałem jej liliowe oczy. 

Cały czas wpatrywała się w kapitana.

- Zabierzcie ich do kryjówki.. A tego.. – wskazał na mnie palcem – przyprowadźcie do mnie.

Przestraszyłem się nie na żarty. Po jaką cholerę miałbym tam iść?

To nie ma sensu.

Rivaille bez słowa oddał się w ich ręce, ja szarpałem się jeszcze chwilę  ale zaraz uległem.

- Gdzie jest moja siostra?! – wrzasnąłem wściekły

- Za niedługo się z nią zobaczysz. – odparł Ritsu, oddalając się od nas. 

Po chwili ktoś założył mi na oczy czarną przepaskę, abym nie widział gdzie  tak naprawdę nas wiozą.

Siedziałem w wozie, majstrując przy kajdankach na swoich nadgarstkach.

- Gdzie oni nas zabierają? – spytałem czując  jak obok mnie siedzi kapitan.

- Do podziemi. – odpowiedział szybko.

- Znasz to miejsce? 

Na nic więcej już nie usłyszałem odpowiedzi.

Jego głos nadal był zimny, nie słyszałem w nim strachu czy dezorientacji. Wyglądało to tak jakby wiedział, gdzie i po co się udajemy.

Przez resztę  drogi siedziałem cicho. Słyszałem tylko stukot końskich kopyt, i oddech kapitana.

Był niespokojny, ale przyjemnie się w niego wsłuchiwało. 

Cisze przerwał jego głos.

- Eren.. – powiedział na pozór obojętnym głosem. – Nie rób niczego głupiego, jasne?

- Tak, kapitanie. – odpowiedziałem zamykając oczy.

Udało mi się  na chwilę   zdrzemnąć. Z transu wybudził mnie jednak krzyk jakiejś kobiety.

- Wychodzić! Natychmiast! – nie przestawała krzyczeć

Przez czarny materiał wyczułem promienie słońca, a potem wylądowałem na podłodze. 

Kapitan pomógł mi wstać, i rozwiązał mi przepaskę.

Potem poczułem czyiś dotyk na ramieniu. Nie była to męska dłoń, była delikatna .. kobieca.

- Pójdziesz ze mną.. – powiedziała chłodno.

Rivaille podszedł do niej, i wyszeptał jej coś do ucha. Nie mam pojęcia co to było, ale ona tylko kiwnęła głową.

Kiedy ciągnęła mnie w stronę jakiś drzwi, ciasno założone kajdanki ocierały się o moją skórę i raniły ją. Co powodowało ból, i dyskomfort.

- Gdzie mnie prowadzisz? – zapytałem krocząc za nią  w jakiś ciemnych korytarzach.

- Do jego sypialni.  – odrzekła spokojnie

- Sypialni? – powtórzyłem zdziwiony, i jednocześnie niesamowicie przestraszony.

- Nic ci nie będzie Staraj się tylko nie pyskować a wyjdziesz z tego cały. – powiedziała poklepują mnie po ramieniu, i otwierając ogromne żelazne drzwi.

W całym pomieszczeniu czuć było zapach cynamonu,  nie było tam zapachu wilgoci  i zgnilizny.

Wszedłem do środka, i wzdrygnąłem się kiedy niespodziewanie z hukiem je zamknęła.

Powitały mnie czerwono-krwiste ściany.

Szara, kamienna posadzka i surowy gotycki wygląd przyprawiał mnie o dreszcze.

Zresztą w całym pomieszczeniu było chłodno. 

- Witaj. – usłyszałem za sobą głos.

Podskoczyłem lekko, będąc blisko zawału serca. Po plecach przeszły mi ciarki

Milczałem.

- Kultura nakazuje odpowiedzieć. – uśmiechnął się wychodząc naprzeciw mnie.

- Nie będę z tobą rozmawiać. – odpowiedziałem cicho, nawet na niego nie patrząc.

 - Pewnie ciekawi cię przeszłość twojego drogiego kapitana, co ? – spytał podchodząc do barku, i nalewając do dwóch szklanek whisky.

Nadal milczałem. On jednak nie przestał mówić.

- Opowiadał ci o tym jak razem mordowaliśmy niewinnych ludzi? – dodał podając mi szklankę .

Wziąłem ją mimo wszystko. Jednak nie wypiłem ani kropli.

- On wziął sobie na celownik młodych, atrakcyjnych chłopców.. zawsze wiedziałem że coś z nim nie tak. 

Otworzyłem usta zszokowany. 

- Nie chcę tego słuchać! – krzyknąłem, a mój głos odbił się echem.

Jednak on postanowił dokończyć swoją opowieść.

- Pewnego dnia zabił syna premiera.. – zaczął  - O tym też ci nie wspomniał? 

Zapytał zdziwiony głosem, patrząc na mój wyraz twarzy.

- A zrobił to tylko i wyłącznie dlatego, że młodzieniec był bardzo uparty. Nie chciał się z nim przespać. A przecież on tak ładnie prosił, przystawiając mu nóż do gardła. A kiedy ów młodzieniec nazwał go psycholem… 

- Dosyć! – wrzasnąłem drżącym głosem.

- Tobie też coś zrobił? 

Podszedł do mnie, i pogładził mnie po policzku.

- Skrzywdził coś tak niewinnego? – wciąż nie przestawał pytać, a ja czułem jak łzy spływają mi po policzku i upadają na jego dłonie.

- Jessica! – krzyknął a kobieta sekundę później pojawiła się w pokoju. 

- Zabierz go to celi. Zdejmij mu te kajdany, nie chcę żeby cierpiał. – dodał poważnym tonem głosu.

- Tak, jest! – odparła, uwalniając moje dłonie, i wyprowadzając mnie z pomieszczenia.

Kilka chwil później byłem już na miejscu. Wszedłem cicho do środka, nie chciałem z nikim rozmawiać.

Chociaż była tam Mikasa i Armin nie zwróciłem na nich szczególnej uwagi, cieszyłem się  tylko że nic im nie jest.

Rivaille patrzył się w moją stronę. A ja nawet nie  zaszczyciłem go spojrzeniem. 

Brzydziłem się nim, mimo iż nie chciałem wierzyć w to co mówił tamten mężczyzna. Coś jednak w środku, w mojej głowie uparcie trzymało się  tego bym w to uwierzył.

Mikasa spuściła głowę na dół, a po chwili kobieta wyciągnęła ją na zewnątrz celi i zaczęła ją do niego prowadzić. Siedziałem jak mysz pod miotłą, dotykając odcisków metalu na mojej skórze.

Nie miałem pojęcia nawet dlaczego tu jestem, może to jakieś porachunki z przeszłości ?

Niczego już nie byłem pewien.

Po chwili kobieta zabrała tez Armina, zostawiając mnie sam na sam z kapitanem.

Zaraz potem usłyszałem jego głos.

- Zrobił ci coś? – zapytał 

Milczałem jak  grób, przymykając powieki.

- Zadałem pytanie.

Otworzyłem oczy patrząc na niego obojętnie.

- Opowiedział mi tylko twoją przeszłość. – odparłem chłodno, widząc zdziwienie na jego twarzy.

Teraz to on się nie odzywał.

- Wiesz.. –zacząłem – myślałem, że  kiedyś byłeś normalnym człowiekiem, ale się myliłem ty od zawsze byłem psycholem.  – szepnąłem

Plask.

Poczułem pieczenie na policzku, i automatycznie dotknąłem go. Widziałem jego twarz, znowu  tak wyglądał jakby chciał mnie zabić.

Odszedł ode mnie, kładąc się na swoim posłaniu. 

Wbiłem wzrok w podłogę. Co chwila ocierałem cieknące łzy, zachowując się bezgłośnie.

Niczego więcej od niego nie usłyszałem.