Apokalipsa rozdział 1 - "Pierwsza iskra jest najważniejsza"

Drugi rozdział nowego opowiadania. Mam nadzieję,że wam się spodoba. Proszę o komentarze, bardzo motywują do dalszego pisania. Miłej lektury.

Eren leżał na łóżku ściskając i wypuszczając kartkę w dłoni, wpatrywał się zaspanym spojrzeniem w śnieżno biały sufit. Nie mógł już doczekać się treningu i tego co się będzie na nim działo. Ciągle jednak ubolewał nad faktem rozstania się ze swoim przyjacielem. To ważny krok w jego życiu i wiedział,że zmiany są nieuniknione. Nie zamierzał jednak zaprzepaścić przyjaźni z Arminem. Nie brał tego pod uwagę.

Nie dane było mu zasnąć, z głębokiej drzemki wybudził go głośny dźwięk budzika. Skrzywił się zrzucając go na drewnianą podłogę. Hałas, który to stworzyło jeszcze bardziej zirytowało Erena. Otworzył szybko oczy i usiadł na brzegu łóżka.

-Niech to szlag...już nawet pospać nie mogę.. - wyszeptał zaspanym głosem, wstając z łóżka. Rozciągnął się jak kot idąc w stronę łazienki. Jedyne o czym teraz marzył to o powrocie do łóżka, jednak to nie wchodziło w grę. Postanowił wziąć chłodny prysznic, żeby pobudzić się odrobinę do życia.

Po skończonym prysznicu i zorientowaniu się, która jest godzina czym prędzej ubrał na siebie mundur. Czuł ekscytację zapinając kolejne guziki śnieżno białej koszuli. Przejechał dłonią mundurze i uśmiechnął się do siebie.

Rivaille dopijał właśnie swoją wyjątkowo słodką herbatę kiedy jego spokój zakłóciła pewna kobieta. Usiadła obok niego i położyła przed nim kartkę papieru na której widniały dane Erena. Czarnowłosy zignorował ją i nadal raczył się swoją herbatką. Zniecierpliwiona Hanji wzięła głęboki oddech i zakaszlała głośno.

- Ekchm.. - kaszlnęła spoglądając zirytowanym wzrokiem na Kapitana.

-Masz problem z wysłowieniem się? - zapytał zimnym głosem

Kobieta przymknęła z irytacją powieki .

- Czy chociaż raz możesz być miły, szczególnie,że jest dopiero poranek.. - odparła urażonym głosem

- A czy ty mogłabyś zniknąć mi z oczu? - odgryzł się spoglądając na czerwoną ze złości kobietę.

- Z chęcią bym stąd wyszła, bo ostatnie na co mam ochotę to Cie oglądać, ale niestety..mam dla ciebie rozkazy z góry. - zaczęła przysuwając mu kartkę z widniejącym zdjęciem Erena

- I co mam zrobić z tym smarkaczem?

Kobieta przewróciła oczami. - Musisz mieć na niego oko.. to wszystko.. po prostu jego siostrzyczka o, której istnieniu zresztą nie wie narobiła nam sporo kłopotów. Nie chcemy aby braciszek poszedł w jej ślady.

Czarnowłosy zabrał kartkę, którą mu dała i wyszedł z pomieszczenia. Dostał polecenie. Ma jego wykonać, nie było innej opcji.

Eren biegł w stronę Akademii niczym tornado. Nie chciał spóźnić się na tak ważne wydarzenie jakim jest pierwszy trening. Kiedy dotarł pod wyznaczone miejsce zorientował się,że wszyscy zapisani razem z nim już trenują. Spojrzał jeszcze raz na kartkę i poczuł jak po plecach przechodzi mu zimny dreszcz. Trening zaczął się o godzinie ósmej a nie o dziewiątej tak jak myślał Eren. Z całego tego podniecenia nie przeczytał dobrze informacji, które dostał od Kapitana.

- Będziesz tak stał jak słup soli? - usłyszał za sobą zimny ton głosu i wzdrygnął się.

- Ja.. przepraszam Kapitanie za spóźnienie! - wykrzyknął stając wyprostowany

- Myślisz,że przeprosiny żołnierza mają jakiekolwiek znaczenie? - zaczął podchodząc bliżej do chłopaka - Tutaj za każdą niesubordynację należy się kara. - dodał uderzając chłopaka w brzuch.

Eren zakrztusił się śliną i opadł na kolana. Poczuł jak ból rozchodzi się w jego pustym i tak żołądku.

- Za pięć minut widzę Cię na placu. Nauczę Cię,że na trening ze mną nie spóźnisz się ani minuty. - jego głos przeszywał Erena na wylot. Czuł upokorzenie i strach.

Wstał powoli i pierwsze co zauważył to wzrok innych kadetów. Spoglądali na niego ze współczuciem.

- Hej.. nic ci nie jest? - usłyszał nagle Eren, przeniósł wzrok na osobę,która zadała to pytanie. Rozpoznał ten głos.. to był jego przyjaciel. Pomógł mu wstać i szybko zaprowadził do szatni, gdzie brunet mógł się przebrać.

Nie mieli wiele czasu na rozmowę.

- Spotkamy się dzisiaj po zajęciach koło stołówki, dobrze? - krzyknął blondyn wracając do swojego treningu

Eren skinął głową i podążył na plac. Nadal czuł upokorzenie, mimo wszystko nie spodziewał się tak surowej reakcji na pomyłkę.

Trening był bardzo wyczerpujący. Pierwsze co musiał zrobić on i pozostali kadeci to ćwiczenia wytrzymałościowe. Levi nakazał biegać im tak długo aż nie będą w stanie złapać oddechu. Kiedy to się stało każdemu z nich wręczył drewniany długi kij, który miał symbolizować miecz.

Kadeci ustawili się w szeregu a przed nimi stanął wyprostowany Rivaille. Młodzi mężczyźni spoglądali na niego z podziwem. Magnetyzm jaki od niego bił działał prawie na wszystkich. Prawie bo Eren nie mógł na niego patrzeć. Złość jaka w nim siedziała za to co mu zrobił nie pozwalała mu nawet na niego spojrzeć. Dopiero kiedy podszedł do niego i wręczył mu miecz Eren objął go swoim spojrzeniem. Zrobił to jednak bardzo niechętnie.

- Z racji tego,że dopiero zaczynacie wasze szkolenie nie mogę dać wam innej broni niż ta, którą otrzymaliście. Nie oznacza to jednak,że nie da się nią zabić. - zaczął przejeżdżając palcem po drewnianym kiju. - Wręcz przeciwnie.. można to zrobić na dziesiątki sposób. Muszę was nauczyć kreatywności.

Rivaille na manekinie pokazywał im słabe punkty przeciwnika. W końcu jednak przyszła pora żeby potrenować na sobie nawzajem. Przez to,że Eren był spóźniony nie miał nikogo do pary. A przecież nie da się walczyć z manekinem. W duchu modlił się aby Kapitan nie nakazał mu walczyć ze sobą. To przecież nie byłaby walka tylko marna próba defensywy ze strony Erena. Jego modły spełzły jednak na niczym.

- Przez swoją nieudolność zostałeś bez pary. - zaczął beznamiętnym głosem podchodząc do Erena. - Musisz więc ćwiczyć ze mną. Spróbuję dostosować się do twojego zerowego poziomu. - dodał nie zwracając uwagi na zdziwioną minę Erena.

Chłopak nie spodziewał się takich słów po osobie,która ma być jego trenerem. Teraz bardziej kojarzył mu się on z katem niż z kimś, kto ma go czegokolwiek nauczyć.

- Musisz zapamiętać jedno Eren .. - brunet przełknął ślinę, słysząc swoje imię z ust Kapitana - Tu nie ma miejsca na słabości.

Eren nawet nie zdążył zareagować kiedy Levi wytrącił mu z dłoni broń. Kiedy odwrócił się plecami aby po nią szybko pójść poczuł na swojej szyi zimno. Kapitan przytknął mu kij do szyi i złapał tak,że brunet nie miał możliwości ucieczki. Czuł się niczym zwierzę schwytane w pułapkę myśliwego.

- Gdyby to była prawdziwa broń.. - wyszeptał a ciało Erena przeszedł dreszcz - Wąchałbyś kwiatki od spodu.

Musiał nauczyć go tego co najlepiej potrafił. Brak zaufania, całkowita czujność tego brakowało Erenowi. Widział jednak,że chłopak się nie poddaje. Trenował i wykonywał jego polecenia.

Dziwiło go to,że patrząc w oczy Erena widział w nich radość. To było szczęście z tego,że mimo trudów jakie miał przed sobą nie poddawał się i brnął dalej.

- Uderz mnie w twarz. - rozkazał zimnym głosem podchodząc bardzo blisko Erena

Słysząc to inni kadeci od razu skierowali swój wzrok na ich dwójkę.

Eren otworzył usta ze zdziwienia słysząc polecenie jakie dostał od Kapitana.

- Ja.. nie mogę tego zrobić. - odparł szybko odsuwając się

- Nie chcesz wykonać mojego rozkazu? - zapytał prowokując chłopaka do działania

Eren czuł,że stoi pod ścianą, z szacunku i strachu nie miał zamiaru uderzyć Kapitana, ale jeśli to rozkaz to nie ma wyjścia. To było przedstawienie posłuszeństwa.

- Ogłuchłeś? Rozkazałem Ci mnie uderzyć. - warknął szarpiąc chłopaka

Eren zamachnął się i poczuł jak jego dłoń spotyka się z twarzą Kapitana.

Kadeci otworzyli usta ze zdziwienia. Czy właśnie na ich oczach Kapitan Rivaille dostał w twarz?

Kapitan starł kropelkę krwi ze swoich warg.

- W końcu czegoś Cię nauczyłem. - rzekł , poprawiając swój mundur.

Apokalipsa. Początek.

Witam was wszystkich serdecznie. Zaczynam całkiem nowe opowiadanie, które będzie miało sporo rozdziałów. Paring mój ulubiony czyli RivaillexEren.

To wszystko dzieje się tak nagle. Z pozbawionego wszelkich trosk i udręk chłopaka musi stać się prawdziwym żołnierzem. Nie ułatwia mu tego to kim jest jego przełożony. Prawdziwa burza w życiu ich obydwu. Ogień i woda. Kto jednak zasłużył na jakie miano?   Przekonacie się wkrótce..

   Początek zazwyczaj bywa trudny. Tak zazwyczaj mówią ludzie. I zazwyczaj Ci, którym coś nie wyszło. To śmieszne jak często starają się usprawiedliwić swoje zachowanie dennymi tekstami. Dlatego Rivaille nigdy miał tego nie robić. Nauczyli go jak psa,  którego uczy się poszczególnych komend. Masz nie okazywać uczuć, nie ufać ludziom i wyzbyć się ludzkich odruchów. To one najczęściej są zgubne. Pierwsze słowo, które nakazali mu wymazać była empatia. Jest żołnierzem i ma wykonywać polecenia, które są mu przekazywane. Nie ma używać własnego rozumu - tak do tego podchodzili.  Kolejne to zaufanie. Ma ufać tylko przełożonym. Jak wierność to tylko systemowi. 

Zrobili z niego marionetkę pozbawioną ludzkiej wrażliwości. Nie był socjopatą, po prostu ukryli w nim ludzkie cechy.  Szkoląc go jako najlepszego obawiali się,że w końcu zacznie szukać swojego prawdziwego ja. Kontrolowali go by pewnej nocy leżąc samotnie w ciemnym pokoju nie przyszła mu do głowy myśl kim tak naprawdę jest i dlaczego wydaje się czuć taką pustkę. 

Udało im się wyszkolić go na wiernego i czujnego żołnierza. Znał technikę walki i jak odpowiednio uderzyć by zabić. Byli z tego dumni.  We wszystkich ludziach,który spotkał budził strach i podziw. Każdy chciał być takim żołnierzem jak on. Lojalnym, zwinnym i niepokonanym w walce. Nie wiedzieli jednak w jaki sposób to wszystko się odbywa. 

Rivaille nie znał swoich rodziców. Odebrali dziecko rodzicom pod pretekstem złej opieki nad potomkiem. Potrzebowali małej niewinnej owieczki z której zrobią bestię stworzoną do walki. Według nich najlepszą metodą motywacji chłopaka było nadawanie mu coraz to wyższych szczebli w armii. I tak został Kapitanem. Przystojnym jak szlag Kapitanem. Czarne, lśniące włosy odpowiednio przystrzyżone aby było widać smukłą szyję i żuchwę. W czarnych jak smoła oczach na próżno szukać iskierki radości. Jedyne co można tam ujrzeć to pustkę przeszywającą na wylot.  

Levi pewnym krokiem podążył w stronę ogromnego lustra zawieszonego na ścianie swojego pokoju. Przypatrywał się przez chwilę na jego złote ramy w kształcie paszczy lwa.  Powoli zapinał guzik po guziku swojej śnieżno białej koszuli. Ubrał na siebie idealnie skrojony mundur i poprawił oprawki swoich okularów. Podążył szybkim krokiem w stronę jadalni.  Doskonale znał plan dnia. O godzinie ósmej śniadanie. Wiele razy uczyli go punktualności. Jeśli spóźnił się choć minutę nie zjadł nic do końca dnia. To uważali za najlepszą metodę nauki.



Dzisiaj ma odbyć się rozpoczęcie nauki w akademii walki. Tak nazywali ją wszyscy, którzy składali do niej swoje podanie. Eren również to zrobił i ku swojemu  zdziwieniu dostał się już za pierwszym razem. 

Słońce już dawno rozświetliło jego pokój próbując dobudzić śpiącego jak kamień chłopaka. Ten jednak ignorował to wszystko śpiąc sobie w najlepsze.

- Eren? Eren do cholery jasnej co ty sobie wyobrażasz? Masz zamiar zaspać na swój pierwszy dzień do akademii?! - wrzasnęła matka wbiegając do pokoju chłopaka .

- J-juuż.. - wyszeptał zaspanym głosem powoli siadając na brzegu łóżka. Przetarł sklejone powieki i ziewnął szeroko.

- Masz jeszcze godzinę do rozpoczęcia zajęć. Już dawno powinieneś być gotowy.. - odparła zamykając drzwi. 

Brunet wziął głęboki oddech i podążył w stronę łazienki. Nic tak nie orzeźwia jak chłodny prysznic z rana. Zrobił to najszybciej jak umiał, na jego szczęście ubrania przygotował poprzedniego wieczoru.Niewyprasowana biała koszula i czarne spodnie to czysta elegancja. Przynajmniej według niego. Wyszedł z domu bez słowa i czym prędzej skierował swoje kroki w stronę Akademii.

Już z daleka dało się słyszeć śpiew orkiestry i okrzyki wzruszonych widzów. Większość z oglądających to rodzice. Niesamowicie dumni ze swoich pociech oglądali jak ich dzieci wkraczają na wyjątkową ścieżkę życia.  Rodziców Erena tam nie było. Nie popierali jego pomysłu i oznajmili mu, że nie mają zamiaru oglądać jak niszczy swoją przyszłość. Według nich żołnierze to tylko naiwne mięso armatnie. 

Kiedy Eren ujrzał całe to wydarzenie otworzył usta ze zdziwienia. Wszystko tak pięknie ze sobą komponowało. Piękny festiwal barw wyjątkowo cieszył oczy. Kwitnące drzewa wiśni serwowały piękny zapach a barwy grającej orkiestry idealnie pasowały do koloru tychże kwiatów.

Od razu spotkał wzrokiem swojego przyjaciela. Uśmiechnął się i szybko pobiegł w jego stronę.Od zawsze byli nierozłączni. Już od pierwszej klasy nie mogli bez siebie usiedzieć na lekcji. Mieli wspólne pasje i obydwoje postanowili pójść do Akademii walki. 

- Już myślałem,że się spóźnisz.. - wyszeptał, witając się z przyjacielem

Bardzo lubili się ze sobą sprzeczać. Zawsze jednak znali granicę swoich zachowań.

- Nie dałbym Ci tej satysfakcji. Obiecałem,że się nie spóźnię. A poza tym nie pozwolę abyś dostał ode mnie tych pieniędzy. - zaśmiał się stając w szeregu obok chłopaka. 

Wszyscy w zniecierpliwieniu czekali na wyczytanie swojego nazwiska. 

- Eren Jaeger! - krzyknął starszy mężczyzna spoglądając na idącego w jego stronę chłopaka. Eren miał wrażenie jakby serce chciało mu wyskoczyć z gardła wprost pod nogi starszego mężczyzny. Nie dał jednak po sobie tego poznać. Z ciekawością oczekiwał do jakiej grupy zostanie przydzielony. Prędko okazało się,że znajdzie się pod opieką Kapitana Rivaille. 

Spojrzał na stojącego za mężczyzną Leviego. Przeszedł go dreszcz strachu kiedy ten spojrzał na niego swoimi pustymi oczami. Słyszał o nim tak wiele,że nie wie już w co ma wierzyć. Bał się go jak diabli. W dodatku jego przyjaciel trafił pod opiekę Kapitana Erwina. Zupełne przeciwieństwo Leviego, przynajmniej z tego co wszyscy mówili.

 - Mam przerąbane.. - wyszeptał do siebie w myślach, przyglądając mu się z ukrycia

Nigdy jeszcze nie stał w tak wyprostowanej pozycji kiedy zobaczył zbliżającego się w jego stronę Kapitana. Czarnowłosy podszedł do niego tak blisko,że każdy poczułby się odrobinę niezręcznie.  

- Eren Jaeger, tak? - zapytał obserwując uważnie przerażoną twarz chłopaka

- Tak.. - wydusił z siebie szybko, prostując się jeszcze bardziej. 

Rivaille napisał coś tylko na karcie, którą trzymał w dłoni a podczas tej czynności Eren obserwował ruch, który wykonywał w założonych na swoich dłoniach skórzanych czarnych rękawiczkach. Do zesztywniałego ze strachu chłopaka podeszła młoda dziewczyna o blond włosach. Spojrzała zdziwionym wzrokiem na stojącego na baczność chłopaka. 

- Aż tak na ciebie zadziałał? - zaśmiała się  pukając chłopaka palcem w ramię.  - Spokojnie, nie musisz się go obawiać. Przecież nic  Ci nie zrobi. Wiesz już kiedy zaczynacie treningi? - zapytała 

- Nie.. nie mam pojęcia. - odparł Eren wypuszczając powietrze z płuc i wreszcie stając w wygodnej pozycji. 

Dziewczyna spojrzała na niego zszokowanym wzrokiem.  

- Nie zapytałeś go o której macie jutrzejszy trening? Lepiej zrób to czym prędzej.. A tak poza tym to mam na imię Annie. - dodała uśmiechając się do chłopaka i ukazując mu rząd śnieżno białych ząbków

Nie usłyszała jednak nic w zamian bo Eren natychmiast postanowił znaleźć swojego przełożonego i zapytać go o termin treningu. Było mu niesamowicie wstyd,że zapomniał o tak ważnej kwestii.

Kiedy w końcu ujrzał go w tłumie nieznajomych twarzy podszedł zdecydowanym krokiem. Stanął przed nim i już miał otwierać usta kiedy jego spojrzenie przeszyło na wylot ciało Erena. Poczuł jak nie może wydusić z siebie ani słowa. 

- Będziesz tak stał jak słup soli czy powiesz to co chciałeś? - powiedział zniecierpliwionym głosem a Eren przełknął cicho ślinę.

- Ja.. chciałem zapytać o godzinę treningu.. - odparł cicho 

- Treningi odbywają się zawsze o szóstej.  - wtrącił się nagle stojący zaraz obok nich Erwin - To powinien powiedzieć Ci twój trener. - dodał spoglądając na reakcję Leviego. Ten jednak zignorował złośliwą uwagę blondyna i wręczył kartkę z informacją o treningu Erenowi 

Brunet podziękował i czym prędzej odszedł w bezpieczne miejsce. Nie rozumiał dlaczego ten mężczyzna wywołuje w nim taki strach. Nieokreślony i całkowicie bez powodu. Przecież nie zrobił mu krzywdy. 

- Co za pech.. - westchnął smutno, przypominając sobie,że jego przyjaciel trafił do innego grupy. Nie rozstawali się od najmłodszych lat a teraz nie mają wyboru. Lepiej nie narażać się trenerom i nie zmieniać ich, a jeśli już to tylko w naprawdę wyjątkowych przypadkach. .